Του Δημήτρη Δρογίδη
Διδάκτωρ Ιστορίας Παν/μίου Paris 1 Pantheon Sorbonne
τ.
Υπότροφος Unesco
Σχολικός
Σύμβουλος Α/θμιας Εκπαίδευσης
Η Ευρώπη ψάχνει επειγόντως λεφτά, είτε ζητώντας επενδύσεις,
είτε υπερφορολογώντας τους πολίτες, είτε αναζητώντας την «πορεία του χαμένου
θησαυρού» κι αυτή δεν είναι άλλη από το ‘αφορολόγητο ‘μαύρο χρήμα’ των ηγετών
του πολιτικού συστήματος (πολιτικοί, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, επιστήμονες,
επαγγελματίες). Όλοι όσοι αποτελούν κομμάτι της κοινωνικής πυραμίδας και
συμμετέχουν στην διαδραστική λειτουργία της κοινωνίας[i]
βρίσκονται στο στόχαστρο μιας ηγεσίας που δεν ξέρει πως θα καλύψει το δημοσιονομικό της έλλειμμα, που
τελικά είναι κάτι πολύ περισσότερο, ανεπάρκεια ηγεσίας, ανεπάρκεια κοινωνικού πλαισίου,
απουσία πολιτικού οράματος.
Οι λίστες των εύπορων προσώπων που έβγαλαν χρήματα τα
τελευταία χρόνια είναι μια λύση, αρκετά ενδιαφέρουσα και χρήσιμη, για να
γεμίσει λίγο το δημόσιο ταμείο. Αλλά δεν αποτελεί πανάκια για τη χαμένη
οικονομική αξιοπιστία των χωρών που ταλαιπωρούνται. Η αναδιανομή των κοινωνικών
αγαθών και η αλλαγή πολιτικής αντίληψης θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε νέες
πολιτικές και κοινωνικές δομές. Άλλωστε όλα τα πολιτικά και οικονομικά μοντέλα
ασχολούνται με τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου και τη λειτουργία της
κοινωνίας.
Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος υποφέρει από ανεργία, από
αβεβαιότητα, από το υψηλό κόστος ζωής και το χαμηλό σύστημα αποδοχών. Η
ποιότητα ζωής χάνεται μέσα στο φαύλο κύκλο μιας οικονομικής και κοινωνικής
ανεπάρκειας κι αυτό δημιουργεί πολλά θύματα, που καταλήγουν σε πράξεις
απόγνωσης και σε οικογενειακά δράματα. Το ίδιο το σύστημα δεν αφήνει
ασφαλιστικές δικλείδες για έναν κόσμο που είχε τη σειρά του και διατηρούσε ένα
στοιχειώδη οικογενειακό προγραμματισμό. Τα θύματα της οικονομικής κρίσης είναι
οι ανώνυμοι φορολογούμενοι που πλήρωναν πάντα το μερίδιο που τους αναλογούσε
και ξαφνικά καλούνται να πληρώσουν και πάλι το υπόλοιπο του λογαριασμού, ή
χάνουν τη δουλειά τους από την ακινησία της αγοράς.
Στο τέλος η αγορά δε μπορεί να κινηθεί από την
υπερ-φορολόγηση των πολιτών και την αύξηση του κόστους ζωής. Η υπερ –
φορολόγηση και το κόστος ζωής έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την ποιότητα ζωής
και αλλάζουν όλο το ιδεολογικό - καταναλωτικό μοντέλο της επιδιωκόμενης
ευημερίας. Σήμερα οι ευημερούντες είναι όσοι αναγράφονται στις επίμαχες λίστες
και ο υπόλοιπος κόσμος παραμένει παρατηρητής στο «Θέατρο Σκιών» ανάμεσα σε
διοικούντες και σε κατέχοντες. Από τη στιγμή που ανοίχτηκαν οι λίστες θα
πληρώσουν οι εμπλεκόμενοι (πιστωτικά ιδρύματα και καταθέτες) ό,τι τους
αναλογεί; Το ερώτημα είναι σε τι βάθος χρόνου θα αποδοθούν τα οφειλόμενα κι αν
θα πιστωθούν στη δημοσιονομική προσπάθεια, αλλά μπαίνει κι άλλο ερώτημα, η
τακτική αυτή θα ελαφρύνει το οικονομικό «άγος» της ανώνυμης πλειοψηφίας;
Στην ουσία η πολιτική πραγματικότητα έχασε τον πολιτικό
της μανδύα και χάνοντας την πολιτική ταυτότητα έχασε το πλεονέκτημα να
σχεδιάζει επιτελικά για το σύνολο της κοινωνίας. Το δημοσιονομικό safari στοχεύει στη
διατήρηση των ισορροπιών και στην ενσωμάτωση όλων των κοινωνιών σε μια ενιαία
οικονομική λογική. Η πολιτική ταυτότητα επιτρέπει την ολοκληρωμένη αντιμετώπιση
των δεδομένων με πολιτικά κριτήρια, αναγνωρίζοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά
του κάθε λαού.
Η αψυχολόγητη τακτική των σύγχρονων πολιτικών να
λειτουργούν με μονεταριστικά κι όχι με πολιτικά κριτήρια δημιουργεί πολύ
περισσότερα προβλήματα και δημιουργεί ένα «κυνήγι μαγισσών» όπου η οποιαδήποτε
δραστηριότητα θα ενοχοποιείται οικονομικά. Η μεταφορά κεφαλαίων, αγαθών,
υπηρεσιών επιτρέπει την αλλαγή φορολογικού πλαισίου και οικονομικών συνθηκών κι
αυτό – από μόνο του - δημιουργεί μια επιλεκτική λογική, τόσο για τους ρυθμούς
ανάπτυξης, όσο και για τις περιοχές που αποκτούν επενδυτικό ενδιαφέρον.
Το ζήτημα, λοιπόν, ξεφεύγει από τη λογική της «Λίστας»
και περνά στη λογική της διακίνησης των κεφαλαίων και στην τόνωση της δύναμης
που έχει ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα και η αγορά μιας χώρας. Άλλωστε υπάρχει
μια επιπλέον παράμετρος που απασχολεί τους ηγέτες, επιδιώκουμε την άμεση
φορολόγηση των αδήλωτων πόρων ή την επιστροφή τους στις χώρες απ’ όπου διέφυγαν
λάθρα και κρυφίως;
Η προσπάθεια του François
Hollande να υπερ – φορολογήσει τους πολύ πλούσιους με 75%
μάλλον θα καταλήξει σε αποτυχία, κανείς δε θέλει συνέταιρο το κράτος σε μια
κοινωνία όπου δεν υπάρχει κοινωνική λογική, κοινωνική δικαιοσύνη, πλαίσιο
προστασίας και ταυτόχρονα υπάρχουν άστεγοι, άνεργοι, εγκληματίες, λωποδύτες και
μια σειρά αναξιοπαθούντες τύποι. Όλοι αυτοί είναι μέρος της ίδιας πολιτείας των
επιτυχημένων που κατέχουν και μιας πλειοψηφίας που επιβιώνει κουβαλώντας φόρους
και παράγοντας ό,τι μπορεί να πουληθεί.
Στην
ουσία, κανείς δεν εμπιστεύεται το κράτος που επέτρεψε να βγει στη κρίση η
εθνική κοινωνία και να ταλαιπωρηθεί ο κόσμος από τα ίδια πρόσωπα και κόμματα
που είναι μέρος της ίδιας της κρίσης. Επομένως η πολιτική της λίστας δεν αρκεί
για την εκκίνηση της κοινωνίας, αλλά η διαδρομή της λίστας μπορεί να αποδώσει
όταν συνοδεύεται από γνήσια πολιτική σκέψη.
[i] Το σκίτσο ανακτήθηκε από την
https://forthesakeofhumanities-10.wikispaces.com/Social+Pyramid%3F στις
7.1.2013
Δρ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α
ΔΡΟΓΙΔΗΣ
Επικοινωνία
Διδάκτωρ Ιστορίας
Παν/μίου Paris 1 Pantheon Sorbo Βασιλ. Ηρακλείου 26 54624
Θεσσαλονίκη
τ.
Υπότροφος Unesco
2310241502
φαξ 2310241514 κιν. 6973315622
